16 mei 2024

Kotsen, misselijkheid, duizeligheid, flauwte. Ik heb er alleen een beetje last van gehad in de eerste twaalf weken en zeker niet in een extreme vorm. Nee, geen lichamelijke kwalen die mij neerhalen tijdens de zwangerschap dus wat dat betreft mag ik niet klagen. Bij mij zit het in de enorme stemmingswisselingen die ik kan hebben door de veelvoud aan zwangerschapshormonen. Zo heb ik mijzelf eens met groot theather huilend naar de grond gedrapeerd, omdat de vriend mij klem had geparkeerd op de oprit. Zelf heb ik daar achteraf smakelijk om gelachen omdat het natuurlijk totaal absurd is, maar het gebeurd dus wel…
Maar even serieus, oprecht vind ik dit een onderbelicht onderdeel van de mogelijke kwalen die je kan krijgen tijdens je zwangerschap. Ik heb bij mijn eerste zwangerschap, maar ook nu weer gemerkt dat het praten over je stemming en het ervaren van stemmingswisselingen een moeilijk onderwerp is voor velen. Het moet allemaal mooi en leuk zijn en het liefst met zo min mogelijk klachten, want het is ‘’oh zo geweldig om zwanger te zijn’’. Maar laten we eerlijk zijn: dat is het soms gewoon niet. Pijntjes door de veranderingen in je lijf zijn meer dagelijkse kost dan uitzondering. Gelukkig ben ik een open boek en is het spreekwoord ‘’what you see is what you get’’ precies van toepassing op mij. Ik schrok dan ook toen een collega zei ‘’wat goed dat je vertelt dat je last kan hebben van stemmingswisselingen, ik was erg somber tijdens mijn zwangerschap, maar heb het nooit durven delen’’. Nou dan schiet ik vol he. En dat bedoel ik niet spreekwoordelijk zin, want ik ben echt zo emotioneel incontinent tijdens mijn zwangerschap. Gelukkig herken ik de signalen nu beter dan mijn vorige zwangerschap. Ik kan er voor mijn gevoel beter mee omgaan. De somberheid die mij af en toe overvalt blijf ik lastig vinden, maar merk dat ik ook dit keer dit toch ook makkelijker ‘’kan laten’’. De vorige keer schrok ik enorm van deze gevoelens. Ik voelde mij leeg en niet gelukkig en kan mij ergens voorstellen dat het zo een beetje moet voelen als je een (pre of post natale) depressie hebt. Bij mij duurden die perioden soms enkele uren tot een paar dagen, maar daarna ging het weer weg. Dat weet ik nu, waardoor het makkelijker wordt om te accepteren.
Los van de somberheid kan ik ook in een splitsecond van vrolijk naar boos schieten. Hoewel ik normaal van een grapje houd en smakelijk (en soms met kiespijn) blijf lachen om de steeds slechter wordende grappen van mijn vriend kan dit dus ècht werkelijk binnen seconden omslaan naar geïrriteerdheid en boosheid. Mijn vriend vind mijn stemmingswisselingen eigenlijk nog wel de meest moeilijke zwangerschapskwaal. Hij doet echt zijn best maar kan het in mijn zwangere ogen eigenlijk nooit goed doen. Onaardig, dat weet ik ook wel, maar ik weet tijdens zo’n stemmingswisseling zelf niet eens wat de goede richting is, hoe weet ik dan wat mijn partner moet zeggen of doen? Het concept ‘’meeveren’’ van Kluun gaat zo moeilijk als je het ene moment in opperbeste stemming bent en je het volgende moment bloed chagrijnig of in tranen kan uitbarsten. Desondanks probeert hij maar steeds weer lief en meegaand de situatie niet te laten escaleren. En dat doet hij dus ook als hij slaapt. Hij praat in zijn slaap en ik kan hele gesprekken met hem voeren. Meestal slaat dat nergens op, is hij bang voor brand, inbrekers of druk aan het vertellen over één van zijn nieuwe ideeën .Als hij dan middenin de nacht mij vasthoudt en ik voor de zoveelste keer geïrriteerd wakker wordt en wil opstaan voor wéér een piepklein plasje laat hij mij ineens niet meer los. ‘’ Lau, niet doen hoor, ik vertrouw het niet, maar als je het echt wilt dan moet je het zelf maar weten’’. Waarvan ik niet wist dat jet het tegelijk kan voelen, stap ik geïrriteerd glimlachend uit bed. Toch wel lief ook. … maar moet dat om 04:00 ‘s nachts?