Gisteren was ik koffie drinken, of nouja, ze kwamen bij ons thuis. Wout, inmiddels alweer bijna vier-en-een half jaar- wilde namelijk ‘’spelen’’ na schooltijd. Sinds januari gaat hij met heel veel plezier naar school en groeit hij als kool en leert hij honderdduizend dingen per week. Het wordt al een echt kereltje en al zo wijs en groot. Dat naar school gaan is één ding wat als je als moeder trots en sentimenteel tegelijk maakt, maar na een paar weken krijg je er allerhande speeldates en verzoeken bij en zit je er middenin. Hij had op de BSO zijn mattie van het eerste uur gevraagd of die niet een keer bij hem kon spelen, vond die leuk. Ja ik smelt hoor. Dus zo afgesproken zo geschiedde en kwam zijn beste vriendje van de kinderopvang bij hem spelen. Moeders kwam mee, want het was ook één van de eerste playdates voor zijn vriendje. Dat ging heerlijk. De beentjes omhoog in de zon de hele middag gekletst. We hadden er geen kinderen aan! We kennen elkaar eigenlijk niet op een gezamelijke vriendin/collega na, dus er was genoeg gespreksstof. We hadden het over onze zwangerschappen en zei wat leuk jij blogde toch altijd, en nu werd ik dus vannacht half vier wakker door de baby-hormonen en dacht, misschien is het toch wel leuk als ik weer ga schrijven over het wel en wee van mijn gezinnetje. Niet voor de krant, maar voor mijzelf…

De vorige keer nam ik jullie iets eerder mee in mijn zwangerschap van mijn jongste zoon Youp. Youp is inmiddels bijna drie (8 juni). Het is een heerlijk ondeugend ventje die het liefste de hele dag muiterstreken uithaalt met vriendjes en grapjes maakt tegen iedereen. Hij praat honderd uit, is behulpzaam en sociaal en komt gedurende de dag regelmatig even knuffelen. Maargoed binnenkort is hij niet meer de jongste. Ik ben zwanger, van mijn derde spruit! Ik zit zelfs in mijn verlof de laatste twee weken door te komen van de zwangerschap! Een gezin van vijf? Geloof je het? Ik knijp mijzelf nooit maar zou het eens moeten doen. Wat een liefde en intens geluk is dat zeg. Ik geniet met volle teugen en kan vanaf mijn ligstoeltje toch zo ontzettend genieten van die spelende broertjes in onze tuin. Maar laten we wel wezen ook ik heb ’s avonds ook echt wel eens mijn geduld op of kan ‘s ochtends de gesmeerde boterhammen wel eens tegen het plafond gooien als er na de gemaakte belegkeuze een mental breakdown ontstaat omdat ze er toch wat anders op willen. Het ouderschap brengt je werkelijk van alle emoties wel iets mee. Nooit saai, dat wel…

Maargoed even terug naar mijn huidige zwangerschap. Het is heerlijk om weer dat getrappel in mijn buik te ervaren en het blijft buitengewoon bijzonder dat er ‘’zomaar’’ een mensje kan groeien in je buik en dat je lijf precies weet wanneer wat waar moet komen. Deze zwangerschap is wel een stukje pittiger dan bij de vorige twee. Met twee peuters die om de haverklap roepen ‘’ Mammaaaaaaaa’’ , voor hulp, om hun kont af te vegen, een ruzie op te lossen of om alleen maar even te horen dat ze zeiden ‘’ Ik zei poeppie!!’. Ik moet toch buitengewoon vaker opstaan, bukken en opruimen met de kraan open, zo voelt het. Met een dikke buik en vijftien extra kilo’s is dat namelijk wel erg veel intensiever. Maar laten we niet klagen. Ik heb tot week 34 nog twee keer in de week gesport en daar ben ik best trots op! Met goede begeleiding en gerichte oefeningen in het sportklasje met steeds een beetje meer ‘’Gerda-tempo’’ kon ik het redelijk goed volhouden. Tot in week 34 ik niet meer van de grond kwam, mij als een walvis over het matje rolde op zoek naar enige houvast om in de benen te komen. Toen was het klaar. Tijd om rust in de bouwen… Mijn vriend zei het eigenlijk wel treffend in een van die weken: ‘’ Doe nou toch eens alsof je zwanger bent’’. Ja goed punt. Ik wilde fysiek nog meedoen met de niet zwangere fitte mensen in mijn leven, maar dat gaat op een gegeven moment niet meer. Dus rust moest het codewoord worden. Leuk bedacht, ik blijk wat slechter in de uitvoering helaas. Het aard van het beestje verander je niet zomaar, maar ook hierin kan ik zeggen dat ik met sprongen vooruit ga en toch echt vaker op mijn kont zit dan mij lief is. De zwangerschap ging eigenlijk voorspoedig met weinig klachten. Wel wat geïrriteerde bekkenbodemspieren hier en daar en wat hormoonschommelingen waarin voornamelijk de man het meeste last van heeft valt het mij wederom reuze mee. Ik zie het anders om mij heen, dus ik vond het allang prima. 

De babykamer was al klaar, want we hebben onze jongste een stoere peuterkamer gegeven. Nouja, hij wilde thema ‘’vissen’’ en was hier niet meer vanaf te praten. Ik kan van alle leuke jongenskamers wel betere thema’s verzinnen maar akkoord. Dus er zit vissenbehang op zijn kamer en de gehele wand is blauw om het kind te plezieren. Als het kind blij is, is moeder blij he. De spulletjes voor de komende baby zijn inmiddels afgestoft en schoongemaakt en zo goed als allemaal in de babykamer neergezet. We weten niet wat het wordt en het is dus nog een verrassing of Wout en Youp een broertje op een zusje krijgen. Voor het evenwicht in huis zou het laatste wel erg welkom zijn, maar toch lijkt het in mijn hoofd nog niet zo te kloppen en zie ik mijzelf als een èchte jongensmoeder. Dat zal nog even schakelen zijn als het toch anders blijkt te zijn. Het zou mij oprecht ook niets uitmaken. Gezondheid is vele malen belangrijker dan gender, zeker anno 2024 😉. 

We wachten dus rustig af met een bakje koffie, een blog en hopelijk met de zonnestralen nog wat bruine gloed zodat we straks met veel energie ons nieuwe kleintje mogen verwelkomen. En dan schrijf ik wel weer een nieuwe blog, met de voetjes omhoog, op mijn kont, rustig in de tuin…

Liefs, Laura