Hoog tijd om weer eens blog te gaan schrijven, gezien de baby inmiddels al bijna zes weken oud is. En wat voor een baby! Ik ben bevallen van een kerngezonde roze blakende dochter met een bos haar waar Elvis in zijn latere jaren jaloers op zou zijn. Na altijd hardop uitgesproken te hebben dat het mij niet zou verbazen als ik alleen jongensmoeder zou worden stond het universum dit keer toch aan mijn kant.

De vorige blog die ik schreef stond nog niet online of de voorweeën leken te beginnen. Ik heb vijf juni ’s ochtends nog koffie gedronken bij mijn oma maar na enkele dubieuze steken in mijn bekkenbodem stevende ik toch maar snel naar huis toe. Je wilt niet in een bejaardenhuis in de gang eindigen met een weeënstorm. Hoewel ik normaliter wel geniet van dergelijke nieuwsberichten leek het mij niets om hierin zelf de hoofdrol te spelen. Ik nam dus het zekere voor het onzekere en keerde huiswaarts.

Na anderhalve dag en nacht voorweeën die niet echt zorgden voor vordering was ik al aardig door mijn energie heen. Ook merkte ik dat de klok toch ook aan het tikken was. 6 en een halve dag van 7 juni was ik al puffend doorgekomen. Je kan wel weer raden op welke dag Sophie eigenlijk geboren wilde worden. Gezien haar broer èn haar oma 8 Juni al hadden geclaimd belde ik 7 juni om half drie toch maar de verloskundige. Ze kwamen kijken en constateerden hetzelfde: Ja, voorweeën maar de bevalling zette nog niet door. Gelukkig bleek ik (nu wel) gestript te kunnen worden. Geen garantie op het doorzetten van de bevalling natuurlijk maar nog zo doormodderen leek mij nou ook niet bepaald leuke dagbesteding. Tijdens het strippen ging ik al van 2 naar 3 cm en kon ik gelukkig na een half uur al merken dat de bevalling dan toch echt was begonnen.

Doordat mijn vorige bevalling vrij vlot was verlopen had ik voor de zekerheid thuis een bevalbad gehuurd. Tom zette het bad op en vulde het warme water. Dat was mij de vorige keer uiterst goed bevallen. En als ik dit schrijf moet ik stiekem lachen om deze zinsnede en woordkeuze. Ik had geen bevalplan en vond het prima om thuis te beginnen en te kijken waar het zou eindigen. Als ikzelf of de verloskundige vond dat het ziekenhuis in beeld moest komen zou ik daar op vertrouwen. De eerste weeën thuis waren eigenlijk wel fijn. Mijn eigen omgeving, lekker rustig en geen rondrennende verpleegkundigen en artsen. Weer verbaasd was ik wat al die vrouwelijke hormonen allemaal teweeg kunnen brengen en met welke kracht dit moeiteloos om de paar minuten werkelijkheid werd. Gelukkig kon ik de weeën goed opvangen en toen ze heviger werden was het bad net volgelopen. De verloskundige in opleiding was gebleven en was alles aan het voorbereiden. Tom liep erbij om alles wat er door haar werd opgenoemd te gaan verzamelen. Kwam hij even van de koude kermis thuis toen hij niets kon vinden. Hij had slechts wat meubels in elkaar gedraaid in de babykamer en al absoluut geen lade opengetrokken om te kijken wat er allemaal in lag. En vooral wáár iets lag. Dus vanuit het bevalbad heb ik coachend en coördinerend Tom de kleertjes, het kraampakket en de warme doeken laten verzamelen. Echter, mijn zwangerschapsdementie had er ook voor gezorgd dat ik niet echt had gecontroleerd of alle geleverde spullen compleet waren. Ook de gedachte ‘’ ik moet nog een paar kruiken regelen’’ had niet geresulteerd in een werkelijke actie. Zo bleek er dus van alles te ontbreken op het moment suprême en kan ik (helaas) niet helemaal Tom blamen van deze tekortkomingen. Maargoed ik zit nog vol met hormonen, dus kreeg hij gewoon de schuld van ons gezamenlijke slechte organisatievermogen.

De bevalling vorderde. Ik vertelde de verloskundige dat de weeën nu wel erg heftig werden, maar ze leek er weinig van onder de indruk en vroeg nog of de vliezen waren gebroken. Het was geen noodzaak om dit door de verloskundige te laten controleren want ik kon zelf het vlies nog om het hoofdje voelen als een soort sponsje met vruchtwater op haar hoofdje. Ik zei nog dat de vorige keer de vliezen ook niet waren gebroken dus dat die volgorde vliezen gebroken – persweeën – geboorte van een kind– helemaal geen zekerheid gaf. Ik noemde nogmaals dat ik toch echt wel vond dat er persweeën waren maar ook nu leek niemand – behalve ikzelf – het op die waarde in te schatten. Het voelde goed en ik maakte mij absoluut geen zorgen maar had ergens in mijn hoofd dat iedereen bij de persweeën coachend en met aandacht aan het bad zou staan ofzo. Ik had weinig tijd om hier lang bij stil te staan. De hormonen deden zijn werk en ik voelde aan alles dat de baby niet lang meer op zich liet wachten. Ik kan echt begrijpen dat een vrouw in coma een kind kan krijgen want mijn lijf leek het helemaal over te nemen. Ik, als bevallende dame in een bad, bleek weinig interessant voor het aanwezige publiek want iedereen was alles nog erg relaxed van alles aan het klaarleggen. De bevalling ging ook voorspoedig, dus er was ook geen reden voor een hands-on bevalling maar dat ze de hands-off zo letterlijk namen was het andere uiterste. De volgende wee werd het hoofdje al geboren en riep iedereen bijeen voor wat aandacht richting het bad. Het is toch wel leuk als onze dochter de eerste minuten van haar leven wat aanmoedigende leuke geluiden krijgt. Dus ik zei ‘’ het hoofdje is geboren hoor’’. De verloskundige in opleiding keek op’’ ooh je maakt helemaal geen kenmerkend -het -hoofdje-wordt-geboren- geluid kwam in de actiestand, sneller dan ze vermoedelijk zelf verwachtte. En nu geen scheve ogen krijgen naar de verloskundige he, ze is inmiddels afgestudeerd, werkt bij het Hart en ik zou iedereen haar aanbevelen. Ze straalde vanaf het begin uit dat wij dit samen zouden regelen en was de rust zelve waardoor ik alle vertrouwen had in deze bevalling. En daarbij, als je in een van je laatste stage-uren een wit t-shirt aantrekt bij een bevalling en hem ook nog schoon weet te houden weet je heel goed wat je doet. De verloskundige kwam net binnen, wilde zich nog voorstellen aan de partusbegeleiding, maar kreeg de kans niet. De volgende wee werd onze prachtige dochter gezond en wel geboren. En een prachtig detail: Ze is ook net als mijn jongste zoon, in de vliezen geboren. De gebroken vliezen zaten nog half om haar heen toen ze in mijn armen kwam liggen. Prachtig. 

De eerste minuten van haar leven werd ze echter wel aangezien voor een jongen. Papa keek even tussen de warme doeken en de navelstreng door en zegt resoluut ‘’ Het is een jongen’’. Toen ik enkele minuten later zelf keek schaterde ik het uit ‘’ Tom, je hebt het helemaal niet goed, het is helemaal geen jongen, het is een meisje!!’’ riep ik. Nu wil het zo zijn dat de verloskundige dit moment op beeld heeft weten te vangen. Die was nèt bezig om ons kersverse nieuwe lid van de familie op de gevoelige plaat vast te leggen. We schateren het uit met zijn allen (zie foto). En wat ik niet voor elkaar leek te krijgen tijdens de bevalling, leek Sophie moeiteloos te lukken: Ze had alle aandacht van het aanwezige publiek…