Oké, ik had me natuurlijk wel íets voorbereid op de chaos van drie kinderen. Ik schreef er eerder al een blog over die je hier kan lezen. Ik dacht: been there, done that, met twee van die muiters. Maar drie is gewoon van een heel andere rangorde. De moed zakt me soms tegenwoordig letterlijk in de schoenen. Afgelopen zondag, bijvoorbeeld. De oven piept, de afbakbroodjes zijn gaar. Klaar voor een kneuterig gezinsontbijt, zou je denken. Ik dacht vooruit, och wat leuk, gezellig aan tafel, lekker bakje koffie, een paar relaxte nummers op en de dag ontspannen beginnen. Nou… denk nog eens.
Kind 1 besluit dat het een goed idee is om de smeerkaas met meer broodkruimels dan brood weer terug te scheppen in het bakje. Zoveel dat je het potje na één keer gebruik gelijk bij de prullenbak kan knikkeren. En je hebt er weinig invloed op, want “dat kan ik zelf” is nog steeds de heersende wet. Dan krijgt Kind 2 ineens existentiële twijfels over boter op zijn brood, en veegt het met een keukenhanddoek (!) weer van zijn boterham af. Euh, youp, dat werkt toch niet zo? “Wel hoor.” Oké, helemaal goed. En Kind 3… die is inmiddels volledig ingeburgerd in de peuterbende en komt tot de briljante ontdekking dat eten op de grond gooien vanaf de kinderstoel een prachtig leedvermaak is op zondagmorgen. Ik kijk Tom aan, we grinniken. Ja, wat moet je anders? Maar waar zijn we in vredesnaam in beland?
Kijk, toen Sophie nog lekker lag te slapen in de box en slechts een paar uurtjes per dag wakker was, was er nog vrij weinig aan de hand. Maar die tijden zijn voorbij. Ze kruipt nu, en het zal me niet verbazen als ze ook voor haar eerste jaar gaat lopen. Ze staat al achter een karretje en trekt zich overal aan op. En dat betekent nu dus letterlijk dat niets in mijn huis meer veilig is. Kasten worden leeggehaald, dekentjes van de bank getrokken, planten worden aangevallen en hebben inmiddels wekelijks minder gezonde stengels. Daarbij komt ze geregeld vast te zitten op plekken waar je niet onderdoor of achterlangs kan kruipen. Ze houdt je constant op je tenen.
Ik sta de hele dag “aan”, en eerlijk? Ik word er soms ècht gek van. Waar ik bij twee kids geen last had van de tropenjaren (behalve de vele koffie en het slaapgebrek), merk ik nu toch echt wel dat ik meer uurtjes voor mezelf nodig heb. Even ontladen. Even geen gegil, geen smeerkaasoorlog, geen boomschors op plekken waar het niet hoort, geen watergevecht binnen. Gewoon even ik. Kinderen mogen van mij lekker spelen, dat hoeft echt geen steriele omgeving te zijn. Maar eerlijk is eerlijk: als ik zelf al overprikkeld ben van de duizend keer ‘mamaaaa!’ en ondertussen scherp moet zijn op de losliggende Lego waar mijn dochter in kan stikken, dan trek ik die visuele tsunami van speelgoed, gemorst drinken, broodkorsten en die verdomde hagelslagjes gewoon heel slecht. Echt, die constante alertheid zorgt regelmatig voor een overprikkeld brein bij moeders.
En ik maak me dan zorgen om die kleine Lego blokjes die je kunt opeten, hè? De overige troep die zich gedurende de dag steeds meer verzamelt, sla ik dan even over. Want drie kinderen onder de 6 zorgen voor véél rommel. En dan hebben we het nog niet eens over wat er allemaal mee naar huis komt. Hebben al die peuters dat? Niet één steentje, maar 20 in het ene jaszakje en alle boomschors van de kinderopvang in het andere zakje. Prima natuurlijk, we hebben inmiddels een prachtig hoopje collectables bij de voordeur liggen. Maar ik vergeet ook wel eens een zakje. Daar kom ik dan pas achter als de wasmachine al op volle toeren draait en de steentjes elke keer weer tegen het aluminium kletteren.
Want of je nu gelijk alles opruimt, of het de hele dag laat liggen, ik irriteer me er beide keren aan. Dus ik kies tegenwoordig gewoon voor het laatste. Werkt prima en is meteen de beste tip die ik geef in deze blog: probeer vooral niet alles eerst schoon te maken voordat je iets voor jezelf doet. Je prikt een activiteit, staat op en trekt die deur gewoon achter je dicht. En werkelijk, als je thuiskomt is het wèl meteen weer kut, maar hé, je hebt wel even enkele uurtjes voor jezelf gehad.
De chaos van de tropenjaren uit zich niet alleen in de troep in huis, maar ook in alle machtige activiteiten die onthouden moeten worden. Zwemles, Lentelunch op school, knutselspullen mee, de een die nieuwe gymschoenen nodig heeft, de ander weer nieuwe kleding, en dan moet de oude kleding nog opgeruimd worden uit de kasten. Huishouden, de onuitputtelijke stroom was, verzamelde stenen in je was, stenen vast in je wasmachine, boodschappen, luiers, grotere fietsen, verjaardagen, cadeaus, verjaardagen van vriendjes, etc. Genoeg om een volgende blog er eens aan te wijden, geloof ik.
Maar terwijl je al die dingen probeert te onthouden en te regelen, vergeet je soms bijna dat het ook gewoon fantastisch is om midden in die chaos te zitten. Want het is natuurlijk niet allemaal kommer en kwel. Ik geniet met volle teugen van deze drukke (en chaotische) tijd. Ze zijn al zo groot, maar nog oh zo klein. Ze willen alles zelf doen, maar hebben je ook nog zo erg nodig. ’s Ochtends kruipen ze nog lekker bij je in bed om te knuffelen, heerlijk. Echt, ik smelt ervan. Die warme lijfjes, rommelige haartjes, slaperige oogjes. Pure liefde. Maar een paar uur later kan ik ze ook met hetzelfde gemak achter het behang plakken en niet wachten tot ze ’s avonds weer op bed liggen. Want dan kan ik eindelijk op de bank, even niets doen. Niet praten, niet opruimen, niet denken. Alleen even zijn. De dagen dat ik om 20:00 eindelijk beneden kom na het hele bedritueel, heb ik echt geen zin meer om dan nog anderhalf uur mijn huis te gaan schoonmaken en de was te vouwen. Dus dan ga ik gedachteloos in de hoop iets op te laden oneindig dom scrollen op mijn telefoon. En als mijn hoofd dan nog steeds niet uitgaat van alles wat ik moet of wil onthouden, ja, dan schrijf je er maar weer een blog over. Uit je hoofd, op papier, zodat ik lekker op de bank kan zitten met mezelf. Nouja, misschien vouw ik al tv kijkend wel een wasje op om de volgende dag iets minder chaos. Laura, Dat werkt zo toch niet? “Wel hoor.” Oké, helemaal goed.
Lees ook mijn andere blogs!
