Eindelijk heb ik verlof. Na weken zwoegen op het werk om alles tijdig af te ronden is het dan eindelijk zo ver. Ik kan mij compleet focussen op de komst van de nieuwe baby en mijn nu nog driepersoons gezinnetje. Van mijn vorig verlof weet ik nog dat ik hem enorm vol had gepland met allerhande koffie-dates, baby-park afspraken en lunches. Het beste idee tot nu toe was om dat dit keer anders te doen. Helemaal geen afspraakjes, als ik zin heb om koffie te drinken kijk ik wel wie er beschikbaar is. En dat bevalt mij uitermate goed. Zeker nu op de valreep de babykamer zo goed als klaar is en zelfs mijn moestuin prachtig staat te bloeien. 

Ik ben in de eerste week van mijn verlof lekker gaan opruimen. Die nesteldrang, daar was geen ontkomen meer aan. Alles moet spik en span zijn en grondig schoongemaakt en opgeruimd. Na anderhalve week opruimen in huis kan ik werkelijk zeggen dat elke overbodige accessoire huize van Duuren heeft verlaten. Zelfs de man heeft zonder tegensputteren een deel van zijn oude kleding in de kledingzak gestopt. De rest van zijn kleding heb ik er zelf maar in gedumpt, hij hoeft niet alles te weten. Ik hoor hem vorige week nog zeggen ‘’ ik moet echt nieuwe kleren’’ en ik snap precies waarom want veel is er niet overgebleven. Soms kun je die zwangerschapshormonen maar beter gebruiken om schoon schip te maken. Wat een rust en ontspanning levert dat op zeg! Heerlijk. 

Maargoed. Dan heb je nog 2,5 weken op de teller. Wat doe je met die tijd… Je gelooft het niet maar de verveling zal bijna toeslaan. Opzich is dat niet heel erg, want lichamelijk begint die buik toch aardig in de weg te zitten. Ik kom hijgend en puffend de trap op, haal met rare capriolen gevallen voorwerpen van de vloer en ’s nachts ligt die buik nu ook niet heel comfortabel meer.  

De overgebleven tijd vul ik heerlijk om ons zoontje Wout wat extra mama-tijd te geven. Voor hem gaat er straks zoveel veranderen waar hij vermoedelijk nog geen biet van begrijpt. Hij grijpt nu elk moment aan om een spelletje te spelen bij mij op schoot. Heerlijk. Dan knuffel ik hem nog eens extra en overlaad ik hem met kusjes. Of hij speelt heerlijk in de zandbak in onze net aangelegde tuin. Ik ben vooral erg benieuwd hoe Wout gaat reageren als de baby er ‘’ineens’’ is. Bij voorgaande kraamvisites was hij doorgaans erg lief voor de pasgeboren baby. Wilde hij de baby ‘’aaien’’ of het speentje in het mondje stoppen. Maar hij is ook wel eens zelf het babynestje ingekropen om daar zelf prinsheerlijk te gaan liggen met een dekentje eroverheen om vervolgens vertroeteld te worden door de aanwezige kraamvisite. Ja, het kan twee kanten op met ons zoontje. Het is een lieverd maar ook erg ondeugend. We zullen het allemaal wel zien. Ik heb nu eenmaal geen glazen bol om in de toekomst te kijken. Dus tot die tijd wachten we lekker, knuffelend, spelend, vervelend af, tot de baby besluit dat het mooi is geweest.