Jeetje wat gaat de tijd toch snel. Ik knipper met mijn ogen en mijn kleine meisje loopt haar eerste pasjes, is meer dan 11 kg en heeft inmiddels bijna maat 92.. Die heerlijke spekbeentjes passen gewoon niet meer in de kleinere maatjes. En wat is het toch genieten met deze kleine meid in ons gezin. De jongens vinden het prachtig en houden zielsveel van hun zusje. Dat ontroert mij als moeder toch elke keer weer. Wout gaat zelfs niet eens meer naar onze kamer om te vragen of hij naar beneden mag spelen ’s ochtends. Nee, hij kruipt tegenwoordig bij zijn zusje in het ledikant om, voordat iedereen wakker is, even lekker te knuffelen met haar. Sophie vindt dat helemaal geweldig en knuffelt heerlijk terug. Dat ontroert mij als moeder toch elke keer weer. Mijn moederhart smelt als ik ze met z’n drieën zie dollen en knuffelen, wat een rijkdom is dat toch!
Ik vraag mij echt af waar ik heb geleefd afgelopen maanden want hoe kan dat ineens zo snel gaan? Deze week vroeg ik mij oprecht af of ik afgelopen jaar onder een steen heb geleefd. Heb ik enkele maanden in coma gelegen en deze ergens even gemist? Nu wist ik wel dat de tijd snel ging, maar dit voelt echt alsof we op x2 afspeelsnelheid zitten, zonder dat ik af en toe op pauze kan drukken. Hebben andere moeders en vaders dit ook? Of ben ik de enige die hier in een sneltrein zit?
Vorige maand waren we op vakantie en daar groeien ze helemaal met het uur. Youp -die ik toch altijd nog zie als mijn kleine ventje – kwam aan het einde van de vakantie op een dikke berg skelter langs scheuren achter zijn net gemaakte vriendjes aan. Ja sorry hoor, waar is dat bleue mannetje gebleven dan, die achter zijn grote broer op een veilige afstand alles aan het observeren is? Hij loopt ineens in stoere broeken en sneakers, en eigenlijk is het nu alleen nog wachten op de release van zijn eerste rap-single. Want de houding van “kan mij het allemaal boeien” en “maak je niet te druk” heeft hij al aardig onder de knie. Maar wat een heerlijk ventje is het ook en ik lach me helemaal stuk om wat hij allemaal uitkraamt.
Laatst nog, had hij de hele keuken op de kop gezet, overal lag speelgoed.
Ik zei: “Ruim je dat ook nog even op voor je weer wat anders pakt?”
En hij zegt doodleuk: “Mama, kun je dat niet alleen?” Hij legt nog heel empathisch even een handje op mijn schouder van: “Toe maar, je kan het,” maar helpen? Ho maar. Dat zegt hij niet hardop, maar dat weten we allemaal. Als er opgeruimd moet worden is Youp de verdwijnkoning. Als hij iets niet wil, dan gaat het ook echt niet gebeuren. Fietsen bijvoorbeeld, dat wilde hij nooit. Met wat omkoopstrategie hem uiteindelijk toch op een fietsje gekregen zonder zijwieltjes, zodat hij mooi kon oefenen. Wat denk je? Hij fiets zo weg, zonder problemen. Ik stond perplex. ‘’Youp ga je morgen weer fietsen?’’ ‘’ Nee mam, daar heb ik geen zin in, daar wordt ik moe van’’. Dat is Youp. Je maakt hem de pis niet lauw.
En nu is hij alweer vier jaar en mag hij naar de basisschool… Mijn moederhart is zo trots op dit kereltje, maar voelt ook een beetje weemoed. Want dit is weer zo’n andere fase, waarin ze nóg sneller groot worden.
Wat wil jij eigenlijk voor je verjaardag? Vroeg ik laatst. ‘’ ja heel veel’’. Het maakt hem niet uit als hij maar veel cadeautjes mocht uitpakken was hij tevreden. Maar na wat nadenken kwam hij toch wel met een cadeautje: ‘’ Ik wil graag een witte stift, dat als je dan een tekening hebt gekleurd dat je hem weer wit kan maken’’. Briljant.
Een week voor zijn verjaardag mocht hij al beginnen op school. Hoe groot en tegelijk klein kon hij zijn!? Zenuwachtig mijn hand vasthoudend bij de schooldeur maar vol bravoure naar binnen heen gaat hij op zijn stoel zitten. Een gespannen bekkie maar hij kwam stralend terug met de vraag of hij morgen weer naar school mocht. Ik ben ook zo blij met de juf die hem zijn eerste schoolmeters laat genieten. Een kleuterjuf in hart en nieren waarbij je de kindjes gewoon ziet groeien als ze weer een van haar oprecht gemeende complimenten uitdeelt. Youp doet het zo goed met al die nieuwe stappen in zijn leven. Moeders heeft het er iets moeilijker mee. Die lag de laatste dag van de peuterspeelzaal huilend aan haar ochtend koffietje, want nu was het dan ècht zo ver. Afscheid nemen van de leidsters met wie hij zo’n fijne klik had. Die hem altijd veilig deden voelen, grapjes met hem maakten en hem knuffelden als hij het nodig had. Die leidsters waar hij zo’n ontzettend goede klik mee had en die hem altijd veilig deden voelen op de kinderopvang. Die grapjes met hem maakten en die met hem knuffelden als hij het nodig had.
Morgen gaan we een feestje vieren. Sophie die alweer één jaar is en Youp die vier kaarsjes mag uitblazen. We hebben mooie ballonnenbekertjes gekocht, een confetti tafelkleed en een bosje bloemen voor de aankleding. We hebben cake om te versieren en zijn eigen stoel is al versierd met fleurige ballonnen en iedereen uitgenodigd die hij er graag bij wil hebben. Want oh wat ben je jarig als je 4 bent. Heerlijk. Laten we er maar van genieten. En zullen we -al is het maar voor één dagje – de afspeelsnelheid eens terug op normaal zetten? Want als alles dan toch zo snel gaat, dan wil ik er tenminste wel elke minuut van kunnen genieten.
Lees hier mijn andere blogs!
17 januari 2025
21 april 2025
Oké, ik had me natuurlijk wel íets voorbereid op de chaos van drie kinderen. Ik dacht: been there, done that, met twee van die muiters. Maar drie is gewoon van een heel andere rangorde. De moed zakt me soms tegenwoordig letterlijk in de schoenen. Afgelopen zondag, bijvoorbeeld. De oven piept, de afbakbroodjes zijn gaar. Klaar voor een kneuterig gezinsontbijt, zou je denken…
5 juni 2024
Het is alweer tijd voor mijn tweede blog dit jaar en op het moment van schrijven is het 5 juni. 5 juni is de uitgerekende datum. Ja, iets waar ik toch al bang voor was toch weer gebeurd: wachten tot veertig weken en nog steeds géén baby…